تبيين کرامت انساني در قرآن کريم
شناخت موقعيت انسان در هر ديدگاهي بستگي به نوع مباني و مؤلفه هاي آن ديدگاه درباره انسان دارد تا زمينه قضاوت در خصوص موفقيت و عدم موفقيت آن ديدگاه فرآهم آيد. در انديشه اسلامي، خداوند کمال مطلق علي الاطلاق بوده، همه موجودات از جمله انسان از طريق افاضه الهي به خلعت زيباي وجود و کمال آراسته مي شوند. بنابراين توجه خداوند به موجودات بيانگر موقعيت آنها در مقام خداوندي است و از همين رهگذر اعتقاد به مراتب وجودي عالم امکان تبيين پذير است.
از آنجا که در انديشه اسلامي خداوند توجهي خاص و متفاوت از ديگر موجودات به انسان دارد بنابراين او از ارجمندي و عظمت فوق العاده اي برخوردار است. بلندي مقام انسان نسبت به ديگر مخلوقات را مي توان در آيات فرآواني از قرآن که بيانگر نگاه انسان شناختي اسلامي است، مشاهده کرد.
خلقت انسان
«الرحمن، علم القرآن، خلق الانسان» (سوره الرحمن/1-3) نخستين کرامت خداوند بر هر انساني نعمت حيات است. انسان موجوديت خويش را از خدا وام گرفته است. شکي نيست که در وجود يا عدم وجود هر آنچه که استعداد وجود و رشد و کمال داشته باشد، وجود آن بهتر از نبود آن است و لطف خداوند نيز بر چنين وجودي تعلق گرفته و او را مي آفريند. انسان نيز موجودي است که استعداد رشد و پيشرفت و طي کردن پله هاي ترقي در او وجود داشت و خداوند نيز از بذل چنين لطفي دريغ نکرده است؛ «ربنا الذي اعطي کل شيء خلقه ثم هدي» (سوره طه/50). پروردگار ما کسي است که هر چيزي را خلقتي که در خور اوست داده سپس آن را هدايت کرده است.